Ekstazë

( nga cikli “mrekullia e gjërave të thjeshta”)

                                        

Zemra ime, kërkon tënden,

(…dhe kjo aspak në mënyrë figurative.)

Sa herë që ti baret udhëzave të trurit tim

ajo arratiset buzë lumejve

dhe nis një valle të çmendur cigane

nën zhurmen e rrjedhës

dhe një cicërime të marrë.

Vendi i mbetur bosh… dhemb!

Janë gjithmonë dy lumej të kuq

që burojnë nga dielli

dhe rrjedhin në kahe të kundërta

të vetmit që nuk derdhen në det

por shuajnë etjen e tokës së zhuritur.

Është gjithmonë një cicërimë aritmike

që mat kohën e të gjallëve

tinguj herë të brishtë e herë therrës

përplasen mbi dallgët e rrjedhës.

Zemra ime kërkon tënden

( dhe kjo nuk është metaforë)

Do të provojë

vallzimin e çmendur buzë lumejve,

…në çift.

©M.P.

Do ringjallemi

Është natë…

Mendimet janë ushqimi

i qeve që flenë në grazhd…

dhe truri ripërtyp dëshirat e pakryera.

…………………………………………………

Do ringjallemi… ta dish!

Në tjetër kohë në të tjerë trupa

në po këtë botë të egër, të mundimshme, të paditur

si dënim, këtu mes njerëzve

në këtë botë; mbështjellë akoma me egon

që nuk e mposhtëm dot për së pari…

njëri tjetrin verbërisht

do kërkojmë përsëri, këtu

në udhët që nuk mundëm  së bashku t’i shkelnim…

………………………………………………………

Do ringjallemi dhe do rikërkohemi

Ta dish!

deri sa të gjehemi

si dy pikat fundore të një segmenti

që ethshëm dëshiron të bëhet rreth.

©M.P.

Ku ?

Kur me heshtjen mbulon kokën
si me një kuvertë të ngrohtë -
dhe me terrin 
përpiqesh të më tradhëtosh...
Kur kuis si tigër
që e përkëdhelin mbrapsht
egon harkon dhe sytë përshkëndrit…
Kur më kthen shpinën
dhe supet e myset
presin veç një trokitje gishtash…
Kur i mbyll të gjitha dyert
dhe çelësin ma hedh nga dritarja…
Kur qëllimisht mbledh ashkla të lagura
për të ndezur zjarrin
dhe tymi a inati të loton sytë…
Une e di… e di…e di
që të dhemb unë
por më thuaj:
ku?

©M.P.

Dorëzimi

Pas kaq kohë heshtje vrastare ai i kishte shkruar dy rreshta email ku i thoshte që e kishte marrë malli shumë për të dhe se e kishte parë në ëndërr sikur e kërkonte udhëve të qytetit të tij të lindjes. I shkruante se donte shumë ta shihte, ta takonte.

“Patjeter-i ishte përgjigjur ajo- por i vetmi vënd ku mund të të takoj është një dhomë hoteli që ti e di. Dhoma duhet të jetë e paguar nga ty”

Ai e kishte marrë si një shaka të hidhur dhe të qëllimtë, sepse ata të dy prej kohësh nuk bënin më seks bashkë. Në fillim i kishte ikur atij dëshira dhe më pas, ftohtësia e tij kishte vrarë përfundimisht pasionin e saj të pazakontë. Por për t'i qëndruar sfidës, ai pranoi dhe i tha që kishte zënë një dhomë tek “Lëndinat” – kështu e kishin pagëzuar hotelin ku kishin pas shkuar zakonisht dhe ia njihnin shumicën e dhomave.

E kishte pritur tek parkimi para hotelit dhe ajo si gjithmonë e përpiktë kishte ardhur. Të dy kishin qeshur dhe ishin përqafuar me mall, pastaj ishin ngjitur deri në dhomën që ai kishte prenotuar. Sapo kishte mbyllur derën me kyç ai kishte qëndruar në mes të dhomës me krahë të hapur duke pritur që ajo ta përqafonte. “ ne kemi ardhur vetëm për të folur dhe për tu parë” ia kishte kthyer ajo me fytyrën në të cilën nuk kishte më asnjë gjurmë buzëqeshje dhe që ashtu e ngrysur dhe e vrarë i dukej e shëmtuar. “ E di, e di… kishte këmbëngulur ai, po hajde këtu njëherë “ dhe e kishte përfshirë në krahë dhe e kishte ngritur peshë ndërsa ajo përpiqej të kundërshtonte dhe çlirohej. Pastaj e përplasi në krevat dhe për çudinë e të dyve provuan një seks-luftë që nuk e kishin provuar asnjëherë më parë. Përzjerë në akt të gjitha hidhërimet dhe vuajtjet që i kishin shkatuar njëri tjetrit, si një çlirim i trupit dhe i shpirtit nga e keqja, si një fitim lirie, falje, përmbyllje. Ajo gjithmonë rënkonte me zë të lartë dhe pas çdo orgazme të saj rilindte një dëshirë e re për të.

Pastaj u shtrinë të dy të mbledhur në pozicion fetusi, ajo me shpinën në barkun e tij, këmbët të thurura me të njëri tjetrit dhe pushuan për disa minuta. Papritur ajo u ngrit sikur t’i ishte kujtuar diçka. Mori mbathjet e saj rozë të çelur me tyl të tejdukshem dhe i afroi pranë fytyrës së tij.

“Cfarë do të bësh?”

“ Hiç.”

Vështimi prej djallushe e përgënjeshtronte hiç-in e saj. “Rri urtë” Ajo u përpoq që tia vinte në kokë të mbathurat e saj në mënyrë të tillë që rrethi i tyre t’i rrethonte kokën dhe pjesa tjetër ti qëndronte mbi kokë si kapele. “Rri urtë” e shtyu ai. Filloi një luftim i vogël të cilin ajo e humbi, bëri sikur u mund dhe qëndroi urtë. Pas pak minutash e provoi prap dhe kësaj here beteja u shoqërua me të qeshura të mbytura,  por ajo humbi përsëri. “ Më leeerrr, kam shumë qef, dua të të shoh si dukesh… të luuuteeeeemmmm” dhe të qeshurat vazhdonin.

“Rri rehat tani, nuk është e mundur kjo që thua… Nuk të le …”

”Po të lutem, të lutem, të lutem…” Ai qëndroi fort në të tijën. Ajo nuk hiqte dorë. Si një mace dinake qëndronte, bënte për disa momente sikur e kishte harruar dhe pastaj provnte përsëri. “Ok, mirë, hajde se po të le… kalama”. Ajo ia vuri me të kukurisura të forta mbathjet e saj në kokë dhe filloi të mbante barkun me dorë nga e qeshura. “ Hë u kënaqe tani?” e pyeti ai dhe u grit me gjithë “kurorë” në kokë dhe shkoi të bënte dush në banjo. Kur doli nga dushi, i mbështjellë me peshqir dhe me mbathjet e saj në dorë, vuri re që dhoma ishte e zbrazët. Ajo nuk ishte më aty. Nga dritarja erdhi zhurma e një motorri makine që u ndez.

marrë nga vëllimi "Marrëzi e Viteve të Thyer"


©M.P.

Virus

Terr që shket nën derë,

letër dashurie mbushur me premtime

që kurrë nuk do lëndosh kafshosh

fshehurazi, shkatërrosh

Si një virus…

Terr që ngjitesh në trup rrëshqitesh

me njëmijë këmbë të padukshme

të lagështa, të heshtura, të leshta

të një mëshire vrastare…ngjitesh

Si një virus…

Terr, që përbetohesh, lutesh

afrohesh rrëshkitazi, përlotesh

në përqafim të pushton

shtrëngon ngadalë t’merr frymën

Si një virus…

Terr qe tinëzisht të gënjen

të ha, përtyp, shqyen, përdor

si ushqim …më pas pa ndroje

rrëshqanthi të zvarrit…të jashtëqit...

Si një virus

Terr, ngjizje e padëshiruar

në një shpirt të përdhunuar

më parë shpirtin ta mbyt

pastaj zemrën në thërrime,

jetën shuan, vatrën e jetës,

mitrën gërryen…e gërryen…

Si një virus…

nga i cili kurrë s’ke shpëtim.

©M.P.

Së prapthi

…Megjithate, shkriu bora, e di?

në udhëkryqin

ku nuk më prite dhe nuk të prita.

Një cift të dashuruarish panë me habi

se si kafeja servirur në filxhan të çajit

në cep të tavolines lënë

lëshoi avull dhe u ftoh

në kafenenë ku nuk shkuam.

E qeshura jote dhe e imja bashkë, e di?

U marrosën!

Rendën vrap buzë lumit

pas gjurmëve tona

në udhëzën ku nuk ecëm.

Shtrëngimi krahut tënd si degë ulliri u rrit

dhe fletë lëshoi në parkun ku nuk shkelëm.

Puthja, frymë

nga e cila ti rrodhe tek unë e unë tek ti,

dhe u gjëndëm krejt papritur në botët

e panjohura të njëri tjetrit të shtangur…

Ajo puthje ka hedhur rrënjë brenda nesh

dhe ushqehet në muzgun e purpurt

ku nuk u takuam ne të dy…

Aroma dhe shija e saj mbush hapësirat

në  të cilat më parë

njëherë ishe ti, njëherë unë…

por asnjëherë në të njëjtën kohë…

Të kujtohet mjegulla mbi pjergull, pisha

dhe zhurma monotone e rrëshqitjes së ujrave

që dëgjohej nga dritarja e dhomës

ku ne kurrë nuk ishim?

Shenjat mavi,

u kthyen në ventuza të errta,

që ëmbëlsisht dhimbin

në lëkurët tona që nuk u preken…

Ofshamat në spirale avujsh

varen në pemët anës udhëve të ndryshme

që nuk i kaluam bashkë.

………………………………………………………………

Ndodhi nje eklips i paparë më parë

errësuam njëri tjetrin…

ftohtë, lagështi, terr, erë…

Disa ditë u shkëputen nga kalendarët

ranë dhe humbën për gjithmonë…

©M.P.

Eja të luajmë shtëpiash

Do vish të luajmë shtëpiash?

E mban mënd, kur dilnim nga kopështi?
Ishte kaq thjeshtë, mbasdite të brishta
koha e ngrohur dhe kumbullat nusëronin.
Me grykëset e bardha , kurorë luledelesh në kokë

Kishte nga një folezë të fshehur 
në qoshe të çdo bahçeje
për zogj të pafajshëm të lire
me pupla të parritura.

Do vish pra të luajmë shtëpiash?

Për sa kohë që këto drurë akoma
nuk janë shndruar në dyer,
dhe rrezet në shina pa fund-fillim
në udhë të një treni carusel
që në rreth-rrotullim shkon dhe vjen…
për sa kohë që është akoma aty ai çasti
kur ti duke më përcjellë qëndron në stacion,
në krahë më shtrëngon dhe më pëshpërit në vesh
“Haj’d’ martohemi?”

©M.P.