Stinë...

Kjo stinë nuk vjen nga qielli
por ngjizet në zemër të tokës
plas koren e bardhë
si cipën e vezës
dhe lëngjet ia lajnë mollëzat..
Çdo fije bari e lindur
më sheh me sy fëmije
njësoj si dhe sytë e ketrit
që ujë shiu pi
e trembet kur këmbët e mia
me dheun e shkrifëruar
bëjnë dashuri.
Toka e ngopur
merr frymë thellë
shkund baluket e gjelbërta
e etur
ngjit buzët
e gjurmët e hapave më puth.

Kjo stinë që vrapon kapilarëve
shpërthimeve të sythta
udhëtimin ndal.

Në lagunën Redonda

Të dyja ato
kishin fruta
të rrumbullakët,
të fortë e të pjekur,
gjelbërimin e freskët
farfuritës mbi trup…
shkujdesjen e erës,
që i prekte pa i pyetur.

Me sytë ovalë
dhe fletët drithëruese
kërcenin salsa,
mbi ujin e kuq
në lagunën Redonda
nën melodinë
e fyejve te diellit.

Gjarpërinjtë e xhunglës
rreth qafës varur...
rrjeta lianesh
kofsheve te plota…
mbi flokë kolibrat
iu ngrinin folè.

Të dyja ato...

kamarierja e lokalit
dhe palma e njomë
në hyrje të tij.