Ajo kishte marrë udhën që të çonte në shtëpinë e të atit. Në
njëfarë mënyre e dinte që vizita e saj ishte e lidhur me një vdekje që kishte
ndodhur në një krushqinë e tyre dhe që njerëz nga krushqia kishin ardhur në
shtëpinë e të atit para se të shkonin në funeral. Rruga për në shëpi ishte
akoma e shtruar me kalldrëm, para murit të avllisë kishte mbirë dhe ishte
rritur një pemë e madhe fiku me degët që i vareshin në oborrin e saj. Fik i zi
plot me kokrra të pjekura. Çfarë të jete fiku vallë në spjegimet froidiane?
Kokrrat e ëmbla i ngacmonin dëshirën për tu ngjitur në pemë por do kishte kohë
më vonë për këtë. Nxitoi hapat sepse po e prisnin. Në fund të fundit degët në
oborrin e saj binin edhe pse trungu ishte në rrugën e madhe. Në sallon njerëzit
venin e vinin. Dy burra të rinj midis tyre. Njëri më i shkurtër dhe tjetri më i gjatë. Fytyra të para, shumë
larg takuar ndoshta kur akoma në shtepinë e të atit ajo kishte banuar . Më i shkurtri
u afrua dorën i zgjati përzemërsisht. U takuan . Përdore pastaj e mori dhe me
një nënqeshje provokuese tek më i gjati e
drejtoi. Sytë e tij blu dhe flokët e zeza në gjatësinë e jakës së këmishës, iu
dukën tepër të njohur. Dorën ia dha përzemërsisht. Shtëpia gumëzhinte nga njerëzit.
“Ngrihuni – u dëgjua një zë- duhet të shkojmë aty ku jemi nisur” Ajo doli ti
takonte përsëri të ikurit dhe u gjënd në
rrugicat e ngushta të lagjes së saj. Nga pas ndjeu hapa ti afroheshin. Ktheu
kokën dhe burri i gjatë e ndiqte me një
buzeqëshje të matur në fytyrë. E la ti afrohej dhe ti hidhte dorën në sup. Një
ndjesi e ngrohtë e mbështolli dhe e bëri të futej nën pallton e tij të gjatë. “Më
trego për veten- e pyeti ai- çfarë është bërë me ty keto vite?” Akoma nuk i kujtohej
ekzaktësisht kush ishte ky, por ndjesia që provonte e bënte të mendonte që e
kishte takuar kohë më parë në rrethana që nuk i mbante mend. “ Jam e martuar,
kam dy djem dhe jetoj në një shtet tjeter. Po ti?” “Ai nxorri një leter nga
xhepi ku kishte diçka të shënuar. “ I kam të shkruara këtu- i tha- e dija që do
të takoja” dhe filloi të lexonte me një
zë të zvarritur. Ajo hodhi sytë dhe lexoi midis rreshtave emrat e djemve të
tij. Pastaj ai e puthi lehtësisht në faqe dhe ajo ia ktheu puthjen në qafë,
vendi ku ajo preferonte më shumë ti puthte meshkujt. E puthi përsëri dhe
përsëri e etur. Nuk e kuptonte çfarë ishte ëmbëlsia që i sillte ngjeshja e
trupit të saj pas atij të burrit të gjatë emrin e të cilit nuk mund ta kujtonte
kurrësesi. “ Po ne të dy? – e pyeti papritur- çfarë kemi pasur në të dy ë? Çfarë kemi bërë ne të dy?” Ai buzëqeshi
djallëzisht dhe u përgjigj: “ Ne të dy… kemi luajtur” “ Vërtet?” bërtiti ajo. Në vështrimin e tij u
ndje një fyerje e madhe. Si? Ajo nuk e mbante mend? Ajo mallkoi kujtesën e saj të shkurtër dhe
pastaj kujtesa e mallkuar i ravijëzoi dhomën e miqve në shtëpinë e të atit, krevatin tek të mysafirëve dhe një ngrohtësi,
pikërisht këtë që i jepte ngjitja pas trupit të këtij burri “ Po prit- mendoi
ajo me vete- prit…. Si ka mundësi, unë kam qënë e virgjër kur jam martuar” . “Vërtet?”
e pyeti përsëri burrin dhe jehona e zërit të saj kësaj here e zgjoi. Hapi
sytë dhe ndjeu ftohtësinë dhe absurditetin e realitetit që e rrethonte. I mbylli
sytë përsëri me forcë. Ëndrra kishte ikur. Vetëm ndjesia e saj varej si
një tullumbace e shfryrë e lidhur në një shkop.
No comments:
Post a Comment