Ti që kurrë nuk arrite

Rainer Maria Rilke

Ti që kurrë nuk arrite 
në krahët e mi, e dashura ime,
e humbur që pa filluar,
unë madje nuk di as këngët
që të pëlqejnë ty më shumë. Kam hequr dorë
nga përpjekja për të të gjetur ty në valën
e tërbuar të momentit të ardhshëm. Të gjitha
imazhet e ndritëshme në mua—atje tutje,
peisazhe thellësisht të ndjera, qytete, kulla, dhe ura
dhe kthesa të papritura të udhës
dhe këto toka të begata që njëherë e një kohë
pulsonin nga jetët e zotave—
të gjitha rilindin tek mua
për të të dhënë kuptim ty,
që përjetësisht më shmangesh.

Ti, e dashura ime, që je sa të gjitha kopshtet
që kanë përpirë vështrimin tim
të përmalluar. Një dritare e hapur
në një shtëpi fshati—dhe ti pothuajse
duke dalë nga dera, për të më takuar.
Në rrugët mbi të cilat rastësisht kaloj
ti sapo ke shkelur para meje dhe je zhdukur.
Dhe disa herë vitrinat e dyqaneve
që akoma kanë marramendjen
e pranisë tënde të mëparshme
drithërohen dhe më kthejnë imazhin tim të befasuar.
Ku i dihet? Ndoshta i njëjti zog përcolli jehonën
për të dy ne dje, të ndare, në mbrëmje…

Perktheu M.P.

You who never arrived
in my arms, Beloved, who were lost
from the start,
I don't even know what songs
would please you. I have given up trying
to recognize you in the surging wave of
the next moment. All the immense
images in me -- the far-off, deeply-felt
landscape, cities, towers, and bridges, and
unsuspected turns in the path,
and those powerful lands that were once
pulsing with the life of the gods--
all rise within me to mean
you, who forever elude me.

You, Beloved, who are all
the gardens I have ever gazed at,
longing. An open window
in a country house-- , and you almost
stepped out, pensive, to meet me.
Streets that I chanced upon,--
you had just walked down them and vanished.
And sometimes, in a shop, the mirrors
were still dizzy with your presence and,
startled, gave back my too-sudden image.
Who knows? Perhaps the same
bird echoed through both of us
yesterday, separate, in the evening..