- -7 –
Ka rënë gjithë ai shi por sot përsëri e pashë të zvogëluar dhe të mpakur sikur lëngonte
nga ndonjë e keqe. Kam filluar ta dua shiun së fundmi kur shoh se sa e lumtur bëhet
bimësia përreth pasi bie shi. Përroi që kalon aty pranë gurgullon me gëzim
poshtë, ndërsa ajo po zvogëlohet përditë si nga një trishtim i paralajmëruar.
Madhëria e Tij aty në sfond duket i tharë dhe petashuq sikur
sapo ka dalë nga herbariumi midis fletëve të ndonjë libri që e ka shkruar po ai
vetë.
- - Çfarë mendove? – më pyet
- - Si mund të çbëhet një bimësi e mbjellë , le të
themi, prej 10 vjetësh? Le të themi që ti.. pra ti… lejon dikë që dëshiron me
mish e me shpirt… ( dhe kjo me mish e me shpirt nuk është figurative këtu) pra
dikë që dëshiron të mbjellë diçka në tokat e tua dhe të thotë që ti dhe vetëm
ti mund ta rrisësh atë bimësi… të lutet për vite me rradhë dhe më në fund ti
pranon dhe ia hap dyert… e lejon në tokat e tua dhe dikushi hedh farën… bimësia
mbin… e ushqen dhe e rrit për vite me rradhë… pasi arrijnë të krijojnë bindjen
që kjo tokë është i vetmi vënd i mrekullueshëm për atë lloj bimësie, pasi ngrenë
në piedestal dhe të bëjnë të besosh që nuk ka vënd tjetër më të mirë se tokat e
tua dhe pasi bimësia rritet dhe lëshon rrënjë… a mund të çbëhet dhe si?
- - Vjen Vjeshta – pergjigjet ajo krejt qetësisht.
- - Po më thua që vjen vjeshta dikur dhe e zhvesh dhe dimri dhe e
than? Por ato janë vetëm cikle, stinë, sepse pastaj vjen prap pranvera dhe çdo
gjë fillon nga e para.
- - Ashtu ndodh – pohon ajo
- - Pra po më thua, me fjalë të tjera që nuk çbëhet?
- - Me fjalë të tjera – foli ajo përsëri- do të të
thosha që ke nevojë për një kopshtar të mirë
- - Po nuk po flasim për mua këtu – u nxitova të
sqaroj
- - E di – mu përgjigj – as për mua…
Ngrita sytë dhe pashë përreth me vëmëndje për të gjetur
ndonjë shënjë të vjeshtës por nuk pashë asnjë gjethe të zverdhur për çudi. Bimësia
frymonte si e marrë aromën e shiut dhe tundej sa majtas djathtas si e dehur.
Vetëm ajo lëngonte e zvogëluar.
- - I sheh rosat? – më pyeti
- - Sigurisht që po
- iu përgjigja
- - Së shpejti duhet të ikin, duhet të shtegëtojnë,
por e di çfarë ndodh? Njerëzit vijnë ketu dhe i ushqejnë, dhe ato harrojnë të
ikin…. Harrojnë që se shpejti do vijë vjeshta dhe më pas dimri dhe vdekja. Kërkon
vërtet mjaft maturi që të gjesh tamam kohën kur gjërat duhet t’i lesh te ikin në
mënyrë që t’i lëshosh dhe harrosh, në mënyrë që të mos i shohësh si të vdesin përditë
nga pak në duar… që t’u japësh mundësinë të rilindin apo vinë përsëri në
pranverën e ardhëshme.
Kuptova që së shpejti do ikte edhe Madhëria e Tij dhe ndjeva nje sëmbim në krahëror.
No comments:
Post a Comment