Eja
me mua, të thashë, dhe askush nuk do dijë më
ku
apo si pulsonte dhimbja ime
që
nuk kishte pasur kurrë në mua karafila apo këngë gondolieresh
por
vetëm një plagë të hapur nga dashuria.
T’a
përsërita prapë: Eja me mua, sikur të ishte dita e fundit e jetës time
dhe
asnjeri të mos shihte kurrë henën si mu përgjak në gojë
apo
gjakun që vërshoi në heshtje
Oh
shpirt, le ta harrojmë tashti atë yllin që kishte aq shume gjëmba
Prandaj,
kur dëgjova zërin tënd të më përsëriste
Eja
me mua, më ngjau sikur ti të kishe
nxjerrë jashtë teje
të
gjithë zinë, dashurinë, avullin e fermentuar të një vere të vulosur.
Gaizerët
që nga thellësia përmbytën zgavrat
në
gojë ndjeva shijen e zjarrit përsëri
shijen
e gjakut dhe karafilave, të gurëve, dhe flluckave të djegies.
Shqiperoi M.P.
No comments:
Post a Comment