Krahë-thyer janë premtimet
sepse njerëzit nuk kanë rrenjë
dhe fjalë e tyre këputet e bie
si degë apo gjethe e lagur në vjeshtë.
Por kur ëndrrat e ushqyera me vesë
mbi bar të njomë flenë gjumin e rremë
dhe nga dritarja e pambrojtur një
dorë i vjedh,
kujtoj gjithmonë me mall një vënd
në udhën gjarpëruese Tiranë-Prishtinë
ku dy pemë krahët ngërthejnë me
dhimbjen
e turpave që njëri tjetrin nuk
arrijnë.
……………………………………………………….
Një lumë-gjarpër rrjedh i tërbuar
nën një urë psherëtimë.
No comments:
Post a Comment