Pablo Neruda
Të mbaj mend
ashtu siç ishe vjeshtën e kaluar
ti ishe ajo
bereta gri dhe ajo zemra e heshtur
në sytë e tu
flakët e muzgut kafshonin njëra tjetrën
ndërsa gjethet
binin mbi ujrat e shpirtit tënd
I rrethova
krahët rreth teje si një dredhëz
gjethet e
mbështollën zërin tënd që ishte i ngadalshëm dhe i paqtë.
turrë drush
në te cilën admirushëm digjej etja ime.
zymbyla të
ëmbël të kaltër më ngatërroheshin në shpirt.
Sytë e tu
janë nisur tashmë dhe vjeshta është akoma larg
bereta gri, cicërimat
e zogjve, zemra sa një shtëpi
në drejtim të
së cilës malli im i thellë shtegëton
dhe puthjet që
bien të lumtura si xixa zjarri
Qielli sipër
një anije. Fushat nën kodra.
Kujtimi im
për ty është prej drite, prej tymi, prej një pellgu të qetë.
pas syve të
tu, thellë pas tyre, mbrëmjet flakëronin
gjethe të
thata vjeshte bënin shtjellje në shpirtin tënd.
Shqiperoi M.P.
Shqiperoi M.P.
No comments:
Post a Comment