Mos Fli

Manaferrat sapo kanë lulëzuar…

Rri zgjuar dhe prit që frutet e kuqe

të të plagosin buzët dhe të të gdhëndin në gjoks

udhën e humbur të dëshirave.

Mos fli, por sy hapur rri e prit

manaferrat e sapo bëra, rozë dhe të forta

me rrënjët thellë në fundbarkun e tokës

dhe gjembat e ushqyer në përgjakjen tënde…

Prit dhe shiko ngultas, abstraguar nga bota

se si këto drakula të vogla me dukje të pafajëshme

fryhen, të gëlltisin dhe ushqehen me ty

pangopshmërisht… para se t'i hash.

©M.P.

Feksja e fundit

Octavio Paz

Floku yt ka humbur pyllit

këmbët e tua prekin të mijat.

Kështu e fjetur je më e madhe se vetë nata

por ëndrrat e tua i nxe dhe kjo dhomë.

Sa shumë që jemi duke qenë dhe kaq të vegjël!

Jashtë një taksi kalon

me ngarkesën e vet prej fantazmash.

Lumi që kalon këtej pari

gjithmonë

do rrjedhë së prapthi.

Do jetë vallë e nesërmja një tjetër ditë?

Shqiperoi M.P.

Më dëgjo siç dëgjohet shiu

Octavio Paz

Më dëgjo ashtu siç dëgjohet shiu

as me vëmendje por as me shpërqëndrim,

gjurmë të lehta, rigim i hollë,

ujë që është ajri vetë dhe ajër që është vetë koha

dita është akoma e gjallë

nata ende s’ka lindur

trajta të mjegulluara

në kthesën pas qoshes

trajtat e kohës

në lakimin e heshtjes,

dëgjomë, ashtu siç dëgjohet shiu

pa më dëgjuar  vër-vesh në atë që them

me sytë të hapur për së brëndëshmi, në gjumë

me të pesta shqisat zgjuar,

po bie shi, gjurmë të lehta, mërmërimë bashkëtingëlloresh,

ajër dhe ujë, fjalë pa rëndesë:

që jemi dhe që janë,

ditët dhe vitet, ky moment

kohë e papeshë dhimbje që rëndon,

më dëgjo ashtu siç dëgjohet shiu,

asfalti i lagur shkëlqen,

avulli ngrihet dhe ikën larg,

nata shpaloset dhe hedh vështrimin tek unë,

ti je ti dhe trupi yt prej avulli,

ti dhe fytyra jote e natës

ti dhe flokët e tua rrufe të ngeshme

ti kapërcen udhën dhe futesh në ballin tim,

gjurmë uji përballë syve të mi,

degjomë, siç dëgjohet shiu,

asfalti është i lagur dhe ti kapërcen rrugën

në mjegull, përhumbur në natën,

në këtë natën që flen në shtratin tënd,

është dallga që fryhet në frymën tënde

gishtërinjtë e tu prej uji më njomin ballin,

gishtërinjtë e tu prej zjarri më djegin sytë

gishterinjte e tu prej ajri hapin qepallat e kohës

një ujvarë pamjesh dhe ringjalljesh

dëgjomë, siç dëgjohet shiu

vitet ikin tutje momentet vijnë tëhú

i dëgjon gjurmët në dhomën tjetër?

nuk janë këtu, as atje: ti i dëgjon

prej një tjetër kohë e cila ndodh tashti

dëgjoi gjurmët e kohës

krijueses së vëndeve të papesha, të pandodhëshme

dëgjoje shiun si vrapon mbi taracë

nata ështe tani e errët natë varri,

shkrepëtimat flenë në foletë mes gjetheve,

një kopësht i paqetë bredh në mëshirë të fatit

hija jote mbulon këtë faqe libri.

Shqipëroi M.P.