Më e vjetër
se vetë njerëzimi është dashuria
prandaj fjalët
janë lashtësuar, vjetëruar
poetët
tkurren, për të kanë frikë të shkruajnë
shtërzojnë të
mjerët mbi figura e rima të thinjura
për ti bërë vargjet
të papritur, të dëshiruar.
Por unë nuk
jam poete dhe kjo një poezi dashurie
sepse patetikisht
kam shumë dëshirë të të them që:
“ti je një
diell i zi dhe sa here dukesh e zhdukesh
sa herë lind
dhe perëndon në elipset e tua të rastësishme
dhe sa herë
më përqafon me rrezet e tua të zeza
unë mendoj
vetëm atë gropën tënde të errët e thithëse
që formën
ndrron në qëndër të qënies time”.
Unë refuzoj
të jem poete dhe kjo një poezi
në mënyrë që
të mundem të të them pa ndrojtje:
“Kupto që
nuk mund të më përqafosh
sido që unë
ti shoh në ëndër rreze-krahët
sepse nëse
dikur isha lule kamomile
tani jam veç
pjalm i verdhë,
dhe ti nuk
je bletë por një diell i zi”.
Dua të të
them, pa u kujdesur të mahnis askënd
pa matur
vargje rima metafora krahësime
sa frikshëm
shkon e zeza me të verdhën
në agimet
kur ti vendos të shfaqesh
derdhesh
përhumbesh shfryn si puhizë e pakënaqur
mbi çdonjërën
prej kokrrizave të pjalmit tim
dhe si
hutohem unë humbëtirave
në çastin
fillestar të perëndimt tënd të papritur.©M.P.
No comments:
Post a Comment